அவன் இங்கு வந்ததே
அந்த வெள்ளிக்கிழமைக்காகத் தான்.
அதன் முலையழுந்த அணைக்கத்தான்.
புதன் வரை பொறுத்துவிட்டான்.
அதற்கு மேல் ஆகவில்லை.
இந்த வியாழன் ஓர் இடைஞ்சல்
ஒரு வாய்க்காலை தாண்டிக் குதிப்பதைப் போலே
அதை கடந்து விடத் துடித்தான்
தன்னை ஒருவன் தாண்டிப் போவதை பொறாது
வியாழன் வாய்
பிளந்து கத்தியது .
வண்டி நிறைய ஆட்களை அனுப்பியது
காதலின் கனலி
சில மண்டைகளை உடைத்துப் போட்டான்
சில கால்களை முறித்துப் போட்டான்
சில தலைகளை திருப்பி வைத்தான்
கடைசியில் ஒரு தந்திரன்
புதனின் கழுத்தில் கத்தியை வைத்து பிடித்துக்கொண்டான்
காலம் ஸ்தம்பித்து நின்று விட்டது
வேறு வழியற்ற காதலன்
“வெள்ளி வேண்டும்..” ,
“ வெள்ளி வேண்டும் “
என்றவன் காலில் விழுந்து கதறினான்
வெற்றி தந்த களிப்பில்
அவன் அண்ணாந்து சிரிக்க,
கண் பிழைத்த அக்கணத்தில்
அவன் கால்களை பற்றியிழுத்து
ஓங்கித் தரையில் அடித்தான்
ஓடினான்.. வேகமெடுத்து ஓடினான்...
புதனில் அழுந்தக் காலூன்றி ஒரே ஒரு
தாவு....
துப்பாக்கி ரவைகளுக்கும், கையெறி
குண்டுகளுக்கும் தப்பி
வெள்ளியின் நிலத்தில் விழுந்து
உருண்டான்.
நன்றி; காலச்சுவடு - ஜுலை -2016
Comments